Natalia Pa³czyñska
"Wampiryzm a nauka"
Wampiry, zombie, nieumarli – w folklorze ka¿dego krêgu kulturowego pojawiaj± siê opowie¶ci o krwiopijnych istotach zawieszonych miêdzy ¿yciem a ¶mierci±. Upiorne legendy sta³y siê ¼ród³em inspiracji dla malarstwa, literatury, muzyki i filmu. Wszyscy kojarzymy wzorowan± na historycznym w³adcy Wo³oszczyzny – Vladzie Palowniku postaæ hrabiego Drakuli, która sta³a siê typowym wizerunkiem wampira. Jednak czy wszystkie przekazy o wampirach nale¿y uznaæ za fikcjê literack±? Czy wampirami zajmuj± siê wy³±cznie "badacze" zjawisk paranormalnych? Czy istniej± naukowe próby wyja¶nienia zjawiska wampiryzmu?
Istnieje szereg jednostek chorobowych, których objawy przypominaj± cechy tradycyjnie przypisywane wampirom. Nale¿± do nich zarówno wady genetyczne, dolegliwo¶ci psychiczne, a nawet choroby bakteryjne i wirusowe, takie jak porfiria, wampiryzm kliniczny (zespó³ Renfielda), w którego spektrum wchodz± równie¿ sadyzm, nekrofilia i kanibalizm oraz w±glik i w¶cieklizna.
Wrodzona porfiria jest chorob± genetyczn±, polegaj±c± na niedoborze enzymów uczestnicz±cych w syntezie hemu. Skutkuje to akumulacj± porfiryn w narz±dach i tkankach, co prowadzi do wyst±pienia objawów, które mo¿na przypisaæ wampirom: czerwonawe zabarwienie zêbów i paznokci, ods³oniêcie szyjek zêbowych, zanik naskórka wskutek ekspozycji na ¶wiat³o s³oneczne oraz alergiê na allicynê – substancjê chemiczn± zawart± w... czosnku.
Osoby dotkniête tym zaburzeniami psychicznymi o charakterze urojeniowym s± g³êboko przekonane o w³asnym wampiryzmie. Nierzadko z dum± ujawniaj± te sk³onno¶ci w¶ród znajomych i rodziny. Syndrom Renfielda bywa okre¶lany te¿ mianem hemoseksualizmu - spo¿ycie krwi stanowi dla osoby chorej bodziec seksualny. Obiektem po¿±dania mog± staæ siê tak¿e zw³oki; chory mo¿e równie¿ wykazywaæ chêæ spo¿ycia ludzkiego miêsa. Przekonanie o nabywaniu demonicznych sk³onno¶ci nierzadko cechuje cz³onków sekt. Przynale¿no¶æ do takiego ugrupowania stanowi powa¿ne zagro¿enie, na które szczególnie nara¿eni s± m³odzi ludzie, zafascynowani wizerunkiem wampira utrwalonym w popkulturze.
W±glik to schorzenie wywo³ywane przez gram-dodatni± bakteriê Bacillus anthracis, która produkuje toksynê sk³adaj±c± siê z antygenu PA, czynnika EF oraz czynnika LF. Bakterie powoduj± miejscowe stany zapalno-martwicze, w miarê up³ywu czasu infekcja rozprzestrzenia siê na ca³y organizm. Choroba najczê¶ciej wystêpuje u byd³a, koni, owiec i kóz, jest zatem zoonoz±. Postaæ skórna w±glika mog³a byæ uznawana za ¶lady ugryzieñ wampira.
Wirus w¶cieklizny atakuje uk³ad nerwowy ssaków. Nosicielami w¶cieklizny najczê¶ciej s± nietoperze, lisy, psy, koty, itp. Wirus jest obecny w p³ynie mózgowo-rdzeniowym. W koñcowym stadium choroby znajduje siê równie¿ w ¶linie chorego. Do zaka¿enia zwykle dochodzi na skutek pok±sania, z rany wirus przedostaje siê do miê¶ni, nastêpnie poprzez tkankê nerwow± wêdruje do mózgu, gdzie ulega powieleniu.
Niew±tpliwie ¼róde³ legend o wampirach nale¿y doszukiwaæ siê w wielu ró¿nych czynnikach. Byæ mo¿e o wampiryzm pos±dzano osoby dotkniête rzadkim schorzeniem genetycznym, chorych psychicznie lub cierpi±cych na inne dolegliwo¶ci. Mianem wampirów okre¶lano tak¿e postaci historyczne s³yn±ce z okrucieñstwa. Do dzi¶ brak jednoznacznych dowodów, które pozwala³yby okre¶liæ, sk±d pochodzi zakorzeniona w folklorze postaæ demonicznego krwiopijcy.
23.01.2013
Powrót